Bazen işler umduğun gibi ilerlemiyor, bazen hayalin zaman aşımına uğruyor, bazen o çok uzun yolun daha en başında hissettiklerin kalbini sıkıştırmaya başlıyor. Bazen de hayat seni yüreğinden kapıp hiç olmadık bir yere taşıyor. Oluyor bunların hepsi. Çok isteyebilirsin, çok uğraşabilirsin, kendinden, zamanından, zerafetinden, sevginden çok verebilirsin. Ama yine de olmayabilir. Gayet mümkün, hatta çok olası. Öznesi olacağım cümlelerde, yüklem olmak için verdiğim çaba yetmezmiş gibi dağınık, nasıl bağlanacağını bilmediğim cümleler arasında tuhaf bir kelime oldum bir de üstelik.
Her şey mümkün. Gitmez dediğin gider, kalmaz dediğin kalır. Olmaz dediğin her şey aniden olur. Sevmem dediğini severken bulursun kendini, sevmekten vazgeçemem dediğini yererken. Ve överken düşman bellediğin birinin bir düşüncesini. Yaşayamam dediğin yerde yaşarsın, ölürüm dediğin acıdan çıkarsın, kapanmaz dediğin yarayı unutursun. Sınırlar çizersin, sonra aşarsın bir bir çizdiğin sınırları. Yeri gelir aşmam dediğin çizgiden taşarsın bile. Aklında hiç olmayan belirir yanında, yanında hiç olmayan çıkar gider aklından ve aklından hiç çıkmayanı bırakırsın bir gün bir yük gibi kenara. Yük gibi geleni mumla ararsın, mumla aradığınsa yük olur omuzlarına. Her şeyin bir doğma, her şeyin bir olgunlaşma, ve her şeyin bir bozulma süreci vardır. Kısacası her şeyin var olma ve yok olma vadesi. Susan her şey derin ve heybetli.
Sessizliğin en güzel tavır olduğuna iknayım uzun yıllardır. İki huyuma bölseler beni, kendinden başka kimseye bölünmeyen bir kadın olurum. Günün sonunda su yolunu biliyor, bu yüzden de yolunu illa ki buluyor.
Haftaya Görüşmek Üzere
Evrim Onuk
